خانم مهندس

شبکه - نرم افزار - سخت افزار - عکس - شعر - متفرقه

خانم مهندس

شبکه - نرم افزار - سخت افزار - عکس - شعر - متفرقه

QPI؛ باس جدید اینتل

پردازنده‌های اینتل در چند سال گذشته از FSB استفاده کرده‌اند. نسل جدید پردازنده‌های اینتل که به نام Core i7 مشهور است دارای کنترلر حافظه مجتمع هستند. به عبارت ساده‌تر در این نسل، کنترل کننده حافظه به جای اینکه در چیپست پل شمالی باشد در پردازنده گنجانده شده است. این موضوع سبب شده تا پردازنده‌های این نسل دارای دو باس خارجی شوند. یک باس حافظه برای اتصال پردازنده به حافظه و یک باس I/O برای اتصال پردازنده به دیگر وسایل جانبی. این باس که یک باس جدید است QuickPath Interconnect و یا به اختصار QPI نامیده می شود.  

 
در معماری سنتی اینتل حافظه توسط چیپست پل شمالی کنترل می‌شود در حالیکه در معماری جدید حافظه توسط پردازنده کنترل می‌شود.

 

معماری FSB استفاده شده در پردازنده‌های رایج اینتل   

شرکت AMD از سال 2003 میلادی و دقیقاً زمانیکه برای اولین بار پردازنده‌های آتلون 64 را معرفی کرد، کنترلر حافظه را درون پردازنده‌هایش قرار داد. همه پردازنده‌های رایج شرکت AMD دارای کنترلر حافظه مجتمع هستند و همانطور که گفته شد برای ارتباط با وسایل دیگر از باس HyperTransport استفاده می‌کنند. به هرحال QPI و HT هدف یکسانی دارند و عملکرد آنها خیلی مشابه با یکدیگر است، اگرچه آنها با یکدیگر سازگار نیستند.
از نقطه نظر فنی QPI و HT باس به حساب نمی‌آیند زیرا آنها یک اتصال نقطه به نقطه (Point-to-Point) هستند. بطور کلی باس مجموعه‌ی از سیم‌ها است که اجازه می‌دهد چندین قطعه همزمان به آن متصل شود در حالیکه یک اتصال نقطه به نقطه مسیری است که تنها دو وسیله به آن متصل می‌شود و با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. بهرحال اگرچه از نظر فنی اشتباه است که این اتصالات را باس بنامیم اما ما برای درک بهتر مطلب در این مقاله این اتصالات را باس نامیده‌ایم.
اکنون اجازه دهید تا نحوه عملکرد QPI را شرح دهیم.



 معماری QPI استفاده شده در پردازنده‌های نسل جدید اینتل


 QPI مشابه با HT دارای دو مسیر مجزا برای ارتباط بین چیپست و پردازنده است. این موضوع موجب می‌شود تا پردازنده همزمان قادر به ارسال و دریافت اطلاعات باشد. در معماری سنتی اینتل یعنی FSB تنها یک باس خارجی وجود دارد و از آنجایی که این باس برای هر دو عملیات ارسال و دریافت اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرد بنابراین عملیات ارسال و دریافت اطلاعات بطور همزمان نمی‌توانند انجام شوند.
قبل از آنکه به بررسی نحوه عملکرد QPI بپردازیم، اجازه دهید توضیح مختصری در مورد نسل بعدی چیپست‌های اینتل که از QPI پشتیبانی می‌کنند، ارایه کنیم.
از آنجایی که کنترل کننده حافظه درون پردازنده‌مجتمع شده است چیپست پل شمالی (  MCH  یا همان Memory Controller Hub ) فضای خالی زیادی بدست آورده است. بنابراین شرکت اینتل توانسته دو چیپست پل شمالی و جنوبی را در یکدیگر ادغام کند. از آنجاییکه کنترلر حافظه از چیپست پل شمالی حذف شده اینتل مجبور به تغییر نام تک چیپست خود شده است. اینتل این چیپست را I/O Hub نامگذاری کرده که به اختصار IOH نامیده می‌شود.  


 QPI دارای مسیرهای ورودی و خروجی اطلاعات بطور مجزا است.


شبکه حسگر بی‌سیم

  

شبکه حسگر بی‌سیم (Wireless Sensor Network/ WSN) به یک شبکه بی سیم از حسگرهای خودراهبر گفته می‌شود که با فاصله پخش شده اند و برای اندازه گیری گروهی برخی از کمیت‌های فیزیکی یا شرایط محیطی مانند دما، صدا، لرزش، فشار، حرکت یا آلاینده ها، در مکانهای مختلف یک محدوده کاربرد دارد. شبکه‌های حسگر با انگیزه استفاده در کاربردهای نظامی مانند نظارت بر میدان جنگ، توسعه پیدا کرد. اما امروزه شبکه‌های حسگر بی سیم در صنعت و بسیاری از مقاصد غیر نظامی استفاده می‌شوند، از جمله نظارت و کنترل فرآیندهای صنعتی، نظارت بر سلامت دستگاهها، نظارت بر محیط و یا خانه، کاربردهای مراقبت از سلامتی، خانه‌های هوشمند و کنترل ترافیک. 

علاوه بر یک یا چند سنسور، هر گره از شبکه معمولاً مجهز به یک فرستنده و گیرنده رادیویی (یا هر وسیله مخابراتی بی سیم دیگر)، یک میکروکنترلر کوچک، و یک منبع انرژی (معمولا یک باتری) است. اندازه یک گره سنسوری بسته به اندازه بسته بندی آن تغییر کرده و تا یک دانه شن قابل کوچک سازی است. که قطعات این شنریزه در ابعاد میکروسکوپی هنوز باید ساخته شود. به طور مشابه قیمت هر گره حسگر می‌تواند بین چند صد دلار تا چند سنت، بسته به اندازه و پیچیدگی مورد نیاز یک گره متفاوت باشد. محدودیت‌های قیمت و اندازه در گره‌های حسگر منجر به محدودیت در منابعی مانند انرژی، حافظه، سرعت پردازش و پهنای باند در آنها می‌شود.

یک شبکه سنسور معمولاً تشکیل یک شبکه‌های بی‌سیم اقتضایی (ad-hoc) را می دهد، به این معنی که هر گره از الگوریتم مسیریابی multi-hop استفاده می‌کند. (تعداد زیادی گره یک بسته اطلاعاتی را جلو برده و به ایستگاه مرکزی می رساند).

در حال حاضر شبکه‌های بی سیم حسگر یکی از موضوعات فعال تحقیقاتی در علوم کامپیوتر و ارتباطات است که هر ساله تعداد بیشماری کارگاه و کنفرانس در این زمینه انجام می‌شود.

راهنمای خرید لپ تاپ - چه نکاتی را در نظر بگیریم!

 

علایم حیاتی 

وقتی به یک فروشگاه لپ تاپ می روید و از فروشنده لیست قیمت می خواهید، احتمالا با تعداد زیادی مدل لپ تاپ مواجه می شوید که جلوی هر کدام تعداد زیادی خصوصیت و مشخصه درج شده است. پردازنده، حافظه اصلی، حجم هارددیسک، پردازنده گرافیکی، سیستم عامل، وزن، اندازه نمایشگر، پورت ها و حتی ذخیره کننده نوری جزو مهم ترین این خصیصه ها هستند که با آنها مواجه خواهید شد. اما این که کدام یک این خصیصه ها مهم بوده یا کدام آنها برای شما اهمیت بیشتری دارد، سوالی است که شاید خیلی کاربران پاسخ درست آن را نمی دانند اگر چنین چیزی باشد، انتخاب یک لپ تاپ مناسب از بین مدل های فراوان و متنوع کار بسیار دشواری خواهد بود. متاسفانه خیلی از کاربران بعد از خرید لپ تاپ، پس از مدتی به نوعی آن را مناسب کار و نیاز خود نمی دانند، در حالی که ممکن است پول زیادی هم بابت خرید آن داده باشند. قدرت پردازشی کم، عدم توانایی در اجرای بازی ها با سرعت مطلوب، کمبود فضا برای ذخیره سازی اطلاعات، وزن بالا یا مدت شارژ کم، مشکلاتی بوده که خیلی از کاربران پس از خرید لپ تاپ خود با آنها مواجه می شوند.

این مشکلات را قبل از خرید لپ تاپ، با یک انتخاب آگاهانه، درست و مطابق با نیاز، می توان بررسی کرد. برطرف کردن خیلی از این کمبودها، بسیار ساده است. به عنوان مثال با یک پیش بینی درست می توانید تشخیص دهید که به چه میزان فضای هارددیسک برای لپ تاپ خود نیاز دارید یا چه پورت هایی و حتی چه تعداد پورت های ورودی و خروجی باید روی لپ تاپ شما تعبیه شده باشد. پاسخ به این سوالات واقعا راحت است. در عوض ما در ادامه فاکتورهای مهم تر دیگری که برای تصمیم گیری در مورد آنها، ممکن است به اطلاعات بیشتری نیاز داشته باشید را باز خواهیم کرد. این فاکتورها به ترتیب پردازنده مرکزی، پردازنده گرافیکی، اندازه و وزن لپ تاپ است. مطمئن باشید با اطلاعاتی که درمورد این شاخص ها دریافت می کنید و با کمک اطلاعات درج شده در مشخصات فنی لپ تاپ خود، خیلی ساده می توانید مدل موردنیاز خود را انتخاب کنید. فراموش نکنید که هنگام انتخاب لپ تاپ، سلیقه هم تا حدود زیادی دخالت دارد. ممکن است چندین مدل مشابه را پیدا کنید که تفاوت چندانی از نظر سخت افزار و قدرت پردازشی نداشته باشند، در این مواقع، تنها سلیقه شما است که مشخص می کند کدام مدل را بردارید. 

پردازنده مرکزی (CPU) 

شک نکنید که پردازنده، مهم ترین و اصلی ترین قطعه در یک لپ تاپ است. پردازنده، علاوه بر آن که قدرت پردازش یک لپ تاپ را مشخص می کند، روی برخی خصوصیات و ویژگی های دیگر نیز تاثیر می گذارد که مهم ترین آنها، مدت شارژ یا میزان مصرف انرژی است. 

طور کلی پیشرفت فناوری ساخت پردازنده ها در دو جهت اصلی حرکت می کند، اول افزایش کارایی و سرعت و دوم کاهش مصرف انرژی. همین اصل ساده باعث می شود تا به شما توصیه کنیم همیشه لپ تاپی را انتخاب کنید که پردازنده آن مبتنی بر جدیدترین و به روزترین فناوری موجود باشد. متاسفانه دسته بندی پردازنده های لپ تاپ بر اساس کارایی آنها کار دشواری است و شاید با انجام این کار شما کمی سردرگم شوید و مدل های مختلف یک خانواده از پردازنده ها را در دسته های مختلف ببینید. به جای این کار، تصمیم گرفتیم پردازنده هایی که در لپ تاپ های موجود استفاده می شوند را در چندین جدول لیست کنیم و امتیاز آنها را در چندین تست مختلف، بیاوریم. به این ترتیب با مقایسه امتیازها به راحتی به اختلاف کارایی میان پردازنده های مختلف پی خواهید برد. به علاوه،برای این که با پردازنده های مختلف که روی لپ تاپ ها استفاده می شوند، آشنا شوید، آنها را در چند دسته کلی معرفی می کنیم. 

پردازنده های Core i7 

پیشرفته ترین و سریع ترین پردازنده هایی که تا به امروز برای لپ تاپ ها عرضه شده اند، پردازنده های Core i7 هستند. این پردازنده ها در دو دسته دو هسته ای و چهار هسته ای طراحی شده اند. البته مدل های دو هسته ای Core i7، هنوز در لپ تاپ ها بطور گسترده مورد استفاده قرار نگرفته اند. مدل های دو هسته ای این پردازنده ها در دسته پردازنده های Arrendale قرار گرفته که با استفاده از فناوری 32 نانومتری تولید می شوند و پردازنده گرافیکی مجتمع نیز روی خود دارند اما در مقابل هم اکنون لپ تاپ های زیادی در بازار پیدا خواهید کرد که با چهار هسته ای های 45 نانومتری Core i7 پیکربندی می شوند. این لپ تاپ ها معمولا در مدل های 16 اینچ به بالا بوده که به عنوان لپ تاپ های جایگزین دسکتاپ (DTR) مورد توجه قرار می گیرند. همانطور که در جدول مشاهده می کنید، توان مصرفی این مدل ها بالا بوده (45 و 55 وات) که نشانه مصرف بالای انرژی در آنها است. این خصیصه، طول شارژ باتری را به شدت کاهش داده و تنها راه بالا نگه داشتن زمان شارژ نیز استفاده از باتری های حجیم تر با ذخیره سازی بالاتر خواهد بود. به همین دلیل این پردازنده ها به لپ تاپ های بزرگ اختصاص یافته است. امتیازهای درج شده در جدول به خوبی نشان می دهد که در لپ تاپ های جدید، بالاترین کارایی و سرعت پردازش به پیکربندی های مجهز به پردازنده های Core i7 اختصاص دارد. اگر وزن و اندازه لپ تاپ برای شما مهم نبوده و تنها دنبال یک مدل با قدرت پردازشی بسیار بالا با توانایی های Multi Tasking فراوان هستید، گزینه ای بهتر از چهار هسته ای های Core i7 پیدا نخواهید کرد. فراموش نکنید که این پردازنده ها به تکنولوژی Hyper Threading نیز مجهز بوده و از دید سیستم عامل، به نوعی یک پردازنده هشت هسته ای خواهند بود! 

پردازنده های Core i3/i5 

اکثر لپ تاپ های سریع و خوش قیمتی که ما این روزها به کاربران پیشنهاد می کنیم، به پردازنده های Corei5 یا Core i3 هستند. هر دوی این پردازنده ها، در خانواده Arrendale قرار می گیرند و تمامی مدل های آنها دارای پردازنده گرافیکی مجتمع Intel HD Graphics روی خود هستند. تفاوت موجود میان این پردازنده ها نیز تنها فرکانس های عملیاتی بالاتر و همچنین پشتیبانی از فناوری Turbo Boost برای مدل های Core i5 است. Turbo Boost یک قابلیت بسیار جالب و تاثیرگذار بوده که اینتل اخیرا در برخی پردازنده های خود به کار گرفته است. این فناوری بسته به بار پردازشی موجود روی هسته های پردازشی، فرکانس عملیاتی آنها را بطور خودکار اورکلاک می کند که باعث افزایش سرعت پردازنده می شود. جالب این که این افزایش فرکانس به نحوی صورت می گیرد که مصرف پردازنده هیچگاه از حداکثر توان مصرفی (TDP) اعلام شده برای آن تجاوز نمی کند. اگر به جداول نگاهی بیندازید، خواهید دید که پردازنده های Core i5 تقریبا در تمام شرایط از دوهسته ای های Core 2 Duo سریع تر هستند و تنها یکی دو مدل از Core 2ها آن هم به دلیل فرکانس های عملیاتی بسیار بالاتر (نزدیک 3 گیگاهرتز)، چند درصدی می توانند سریع تر باشند. سریع ترین دو هسته ای Core i5 هم اکنون مدل i5-54OM است که از فرکانس عملیاتی 53/2 گیگاهرتز بهره می برد. حتی مدل های Core i3 که در لپ تاپ های ارزان قیمت به کار گرفته می شوند نسبت به Core 2های هم سطح خود، سریع تر وکم مصرف تر بوده و از هر لحاظی به آنها ترجیح داده می شوند. پردازنده های Core i3/i5 همگی دو هسته ای بوده و از فناوری Hyper Threading نیز بهره می برند. اگر دنبال یک لپ تاپ سریع و کم مصرف در اندازه های 13 تا 15 اینچ باشید، پردازنده های Core i3/i5 حتما باید در آنها جا داشته باشد. این پردازنده ها بهترین تعادل را میان کارایی، مصرف انرژی و مدت شارژ برقرار می کنند. قرار است در ماه های آینده، مدل های کم مصرف تر این پردازنده با ولتاژ کم(ULV) نیز عرضه شود. 

پردازنده های Atom 

پردازنده های اتم، کم مصرف ترین راه حل هایی هستند که اینتل تا به امروز برای لپ تاپ ها معرفی کرده است. این پردازنده ها در لپ تاپ های کوچک و سبک یا همان نت بوک ها استفاده می شوند. پردازنده های اتم در کنار مصرف انرژی بسیار پایین، قدرت پردازشی نسبتا پایینی در مقایسه با سایر پردازنده ها دارد. مدل هایی طراحی شده از این پردازنده ها برای نت بوک ها، تا به امروز همگی تک هسته ای بوده که البته به تکنولوژی Hyper Threading نیز مجهز هستند. نسل اول پردازنده های اتم که دو مدل معروف N270 و N280 جزو آنها هستند، کماکان بیشترین تنوع مدل نت بوک را به خود اختصاص داده است. البته به لحاظ مقایسه کارایی، این پردازنده ها با نسل سوم که Pineview نام گرفته اختلاف زیادی ندارند ولی نسل دوم به لحاظ فناوری، تفاوت های زیادی کرده و کنترلر حافظه و همچنین پردازنده گرافیکی مجتمع GMA 3150 را در دل خود جای داده است. کارایی پردازنده های اتم برای گشت و گذار در اینترنت، کار با نرم افزارهای سبک مثل نرم افزارهای آفیس و کاربردهای مشابه که به توان پردازشی بالا نیاز ندارند، کاملا جوابگو و کافی است. یکی از ضعف های پلتفرم اتم چه در نسل اول و چه در نسل دوم آن، عدم پشتیبانی از رمزگشایی و تسریع سخت افزاری در پخش محتوای HD است. البته انویدیا در پلتفرم ION این مشکل را به خوبی برطرف کرده است. این پلتفرم نیز از پردازنده های اتم استفاده می کند. در بازار برخی نت بوک ها مثل سری S12 از Ideapad های لنوو را می توانید پیدا کنید که از پلتفرم ON و پردازنده های اتم استفاده می کنند. نت بوک ها به دلیل استفاده از پردازنده های بسیار کم مصرف اتم، معمولا طول شارژ بالایی دارند. در برخی مدل ها مثل 100SHA از اسوس، طول شارژ تا حدود 11 ساعت نیز افزایش داشته است. 

پردازنده های Core 2 

با عرضه چهار هسته ای های Core i7، تقریبا اثری از چهار هسته ای های Core 2 در بازار باقی نمانده و لپ تاپ هایی که با این پردازنده ها پیکربندی می شوند، همگی دو هسته ای هستند. البته ما در مورد دو هسته ای های Core 2 نیز نظر قطعی خود را داده ایم! Core i5ها و حتی Core i3ها در هر شرایطی این پردازنده ها ترجیح داده می شوند. اگر دنبال لپ تاپ بودید و گزینه های متعددی با دو هسته ای های Core i5/i3 و Core 2 را مناسب خود دیدید، مدل هایی که از پردازنده های جدیدتر Corei3/i5 استفاده می کنند باید در ارجحیت قرار گیرند. اما در بین پردازنده های Core 2 هنوز یک دسته از آنها هستند که ما به آنها علاقه زیادی داریم و آن مدل های با ولتاژ بسیار پایین(ULV) است که به صورت SUxx00 نامگذاری می شوند. این پردازنده ها جزو خانواده 45 نانومتری های Penryn با 3 مگابایت کش L2 بوده و فرکانس عملیاتی آنها بین 1300 تا 1600 مگاهرتز است. کارایی این پردازنده ها در حد مدل های دو هسته ای های سریع Core 2 سری T5xxx بوده ولی مصرف انرژی بسیار کمی نیز دارند. لپ تاپ های 13 تا 15 اینچ با کارایی بالا و مدت شارژ طولانی، معمولا از این نوع پردازنده استفاده می کنند. UL80Vt از اسوس، یکی از مدل های 14 اینچ سبک( 2 کیلوگرم) و بی رقیب بوده که به این پردازنده ها مجهز است. طول شارژ این مدل به بیش از 12 ساعت نیز می رسد. 

پردازنده های Turion II و Phenom II 

شاید کم تر از 10درصد لپ تاپ های موجود در بازار از پردازنده های ساخت AMD استفاده می کنند. دلیل اصلی این موضوع کارایی پایین تر و مصرف انرژی بالاتر در پردازنده های موبایل AMD در مقایسه با محصولات مشابه اینتل است. احتمالا مزیت عمده پلتفرم موبایل AMD را باید وجود پردازنده های گرافیکی قدرتمندتر و به خصوص پردازنده های گرافیکی مجتمع بهتر دانست. دو هسته ای های Turion II پردازنده های اختصاصی AMD برای پلتفرم موبایل این شرکت است. سریع ترین مدل این پردازنده ها، مدل M660 با فرکانس عملیاتی 2700 مگاهرتز، قدرتی در حد دو هسته ای T7500 از خانواده Core 2ها دارد. این در حالی است که اینتل حداقل 20 مدل پردازنده دو و چهار هسته ای سریع تر از R7500 در بین محصولات خود دارد. AMD، همانند پلتفرم دسکتاپ، پردازنده های فنوم2 را در پلتفرم موبایل خود نیز جای داده است. فنوم2 های موبایل مجموعا شامل هفت مدل دو، سه و چهار هسته ای هستند. این پردازنده ها نیز همانند Turion IIها، در رقابت سرعت و کارایی، از پردازنده های موبایل اینتل عقب افتاده و بهتر است اینگونه بگوییم که حرفی برای گفتن ندارند. به همین دلیل است که می بینیم AMD سرمایه گذاری زیادی روی پلتفرم موبایل خود به خصوص در بخش پردازنده مرکزی، نکرده است. پردازنده های موبایل اینتل به لحاظ مصرف انرژی نیز برتری قابل توجهی نسبت به محصولات مشابه AMD دارند. آنچه که تا اینجا برای شما گفتیم، پردازنده های مهم بازار لپ تاپ را کاملا پوشش می دهد. سایر پردازنده هایی که از آنها نامی برده نشد مثل دوهسته ای های Pentium Dual Core، Athlon II و تک هسته ای های Athlon Neo، سلرون و سمپرون، محصولات جدیدی نیستند و همگی با آنها آشنا هستند. البته از خیلی از این پردازنده ها، شاید در ماه های آینده دیگر خبری نباشد و پردازنده های جدیدتر جایگزین آنها شود. در ادامه بحث داغ و پرطرفدار پردازنده های گرافیکی در لپ تاپ ها را دنبال خواهیم کرد.

پردازنده گرافیکی (GPU) 

بعد از پردازش سه بعدی در بازی های کامپیوتری، پردازنده گرافیکی دو وظیفه اصلی دیگر در کامپیوترهای امروزی دارد، یکی پردازش دو بعدی و دیگری رمزگشایی و پردازش فرمت های ویدیویی. 

وشبختانه اکثر پردازنده های گرافیکی موجود اعم از مجتمع و مجزا، این دو وظیفه را به خوبی انجام می دهند. در مورد پردازش دو بعدی، اگرچه قدرت تمام پردازنده های گرافیکی برای این نوع پردازش ها برابر نیست، ولی همگی حداقل های لازم برای کاربردهای اکثر کاربران را دارند. در زمینه رمزگشایی محتوای ویدیویی نیز، تمامی پردازنده های گرافیکی جدید به موتورهای ویدیویی پیشرفته ای مجهز شده اند که این گونه عملیات ها را با سرعت بالا و روی پردازنده گرافیکی انجام می دهند. چنانچه پردازنده گرافیکی فاقد این قابلیت باشد، عملیات رمزگشایی روی پردازنده مرکزی سیستم صورت می گیرد که نتیجه آن استفاده بیشتر از پردازنده مرکزی هنگام تماشای فرمت های ویدیویی سنگین مثل H.264/MPEG4 AVC، VC-1 و MPEG-2 و به نوعی کند شدن سیستم است. انتخاب پردازنده گرافیکی مورد نیاز شما کار نسبتا ساده ای است. کافی است تصمیم بگیرید آیا می خواهید با ل‍پ تاپ خود بازی کنید یا خیر و اگر می خواهید بازی کنید، چه سطح کارایی و سرعت فریمی را از لپ تاپ خود انتظار دارید. اگر به بازی کردن روی لپ تاپ خود علاقه ندارید و یا اصلا کارایی لپ تاپ در بازی ها برای شما اهمیتی ندارد و ملاک نیست، دلیلی هم برای مانور دادن روی آن نبوده و انتخاب یک لپ تاپ با پردازنده گرافیکی که قابلیت های مالتی مدیای لازم را داشته باشد، برای شما کافی خواهد بود. اما اگر بازی کردن یکی از اهداف اصلی خرید لپ تاپ باشد، بسته به سرعت فریم و کیفیت گرافیکی که از لپ تاپ خود انتظار دارید، باید دنبال یک مدل با پردازنده گرافیکی مناسب باشید. در کل بازی کردن با لپ تاپ یک سرگرمی پرهزینه محسوب می شود، چراکه پردازنده های گرافیکی قدرتمند لپ تاپ ها، قیمت های بالایی دارند. این پردازنده های گرافیکی قدرتمند، مصرف انرژی در لپ تاپ را به شدت تحت تاثیر خود قرار داده و طول شارژ را تا حد زیادی کاهش می دهند. 

گول اسم ها را نخورید 

پردازنده های گرافیکی موبایل، معمولا دارای یک نسخه دسکتاپ با نام مشابه هستند. اما با این مشابهت رسمی نباید فکر کنید که پردازنده های هم نام دسکتاپ و موبایل، کارایی یکسانی دارند. نسخه موبایل این پردازنده ها، معمولا دارای واحدهای پردازشی کم تر و فرکانس های عملیاتی پایین تر هستند. حتی اگر تعداد واحدهای پردازشی نیز یکسان باشد، ولی معمولا برای نسخه موبایل از فرکانس های عملیاتی پایین تری استفاده می شود تا میزان مصرف انرژی آن کاهش یابد. به عنوان مثال نسخه دسکتاپ پردازنده گرافیکی رادئون HD 5870 دارای 1600 سایه زن یکپارچه، 80 واحد پردازشی TMV و 32 واحد ROP است. در حالی که نسخه موبایل این پردازنده گرافیکی دقیقا نصف این واحدهای پردازشی را در دل خود دارد. بنابراین نامگذاری ها در پردازنده های گرافیکی موبایل، ملاک خوبی برای مقایسه این پردازنده با مدل های مشابه دسکتاپ نبوده و تنها به شما کمک می کند موقعیت این پردازنده های گرافیکی را در بین سایر پردازنده های گرافیکی موبایل پیدا کنید. 

سرعت فریم 

همانطور که در جدول ها می بینید، ما سرعت فریم پردازنده های گرافیکی مختلف را در چند بازی آورده ایم. سرعت فریم، بهترین شاخص برای سنجش عملکرد سیستم و به خصوص پردازنده گرافیکی در یک بازی است. برای بالا بردن سرعت فریم در یک بازی دو راه وجود دارد یا قدرت سخت افزاری و به خصوص پردازنده گرافیکی سیستم را بالا ببرید یا سطح جزییات گرافیکی درون بازی را کاهش دهید. دسته بندی زیر ایده خوبی برای درک سرعت فریم های مختلف به شما می دهد. 30-25 فریم بر ثانیه: حداقل سرعت فریمی که برای بازی کردن به شما توصیه می کنیم. این سرعت فریم مشابه تماشای یک فیلم یا قطعه ویدیویی است. 40-30 فریم بر ثانیه: وقتی سرعت فریم شما در این محدوده باشد، بازی بسیار نرم و جذابی را دنبال خواهید کرد و تنها ممکن است در برخی صحنه ها و لحظه ها، سرعت فریم کمی افت کند یا اصطلاحا تصویر گیر کند. بهتر است تنظیمات و سطح جزییات گرافیکی بازی و همچنین رزولوشن را طوری تنظیم کنید که سرعت فریم متوسط در این محدوده قرار گیرد. 60-40 فریم بر ثانیه: سرعت فریم ایده آل برای بازی کردن، همین محدوده است. حتما می دانید که برای چشم انسان سرعت فریم های بالای 60 ثانیه قابل درک نیستند. اگر سرعت فریم متوسط سیستم شما در یک بازی، در این محدوده قرار گیرد باید خیلی خوشحال باشید. البته این محدوده از سرعت فریم را تنها زمانی توصیه می کنیم که سطح جزییات درون بازی در حداکثر مقدار ممکن قرار گرفته باشد وگرنه من شخصا ترجیح می دهم تا با سرعت فریم در محدوده 30 تا 40 بازی کنم ولی سطح جزییات گرافیکی بالاتری را داشته باشم. اگر سرعت فریم شما در یک بازی بالاتر از 60 فریم در ثانیه و حتی نزدیک به 100 فریم بر ثانیه شد، شک نکنید که یک پردازنده گرافیکی قدرتمند دارید و یا یک بازی قدیمی با موتور گرافیکی کهنه را بازی می کنید! در سرعت فریم های بسیار بالا، باید تمام جزییات گرافیکی درون بازی را روی حداکثر میزان خود قرار دهید و حتی تکنیک نمونه برداری Anti Aliasing را نیز فعال کنید. همانطور که در جدول ها می بینید ما علاوه بر سرعت فریم پردازنده های گرافیکی در بازی های مختلف، از عبارت های Low، MED و HIGH و ULTRA در کنار سرعت فریم استفاده کرده ایم. این عبارت ها بیانگر سطح جزییات گرافیکی درون بازی بوده و به ترتیب به سطح پایین، متوسط، بالا و حداکثر جزییات اشاره می کنند. با این اطلاعات به راحتی خواهید فهمید که لپ تاپ شما در بازی های نام برده، حدود چه امتیازی را به دست می آورد. چنانچه لپ تاپ شما حتی یک دو هسته ای سریع از خانواده Core 2 یا Core i3/i5 داشته باشد، با پردازنده های گرافیکی موجود در جدول به راحتی به سرعت فریم های درج شده خواهید رسید. لازم به ذکر است که این اعداد، سرعت فریم های متوسط در طول یک تست زمان دار هستند. در ادامه پردازنده های گرافیکی مختلفی را که در لپ تاپ ها دیده می شوند، به شما معرفی خواهیم کرد. 

Mobility Radeon HD 5000 

این پردازنده های گرافیکی، اولین پشتیبان های DirectX 11 برای لپ تاپ ها هستند. این پردازنده ها محصولات نسبتا جدیدی بوده و هنوز بطور گسترده در لپ تاپ ها مورد استفاده قرار نگرفته اند. این پردازنده های گرافیکی بسته به مدل، با حافظه های گرافیکی از نوع GDDR3 یا GDFDR5 جفت می شوند. این پردازنده های گرافیکی همگی با فناوری 40 نانومتری ساخته شده، به علاوه از شکل بهبودیافته فناوری انحصاری AMD با نام Power Play نیز بهره می برند که امکان مدیریت پویای مصرف توان را فراهم می کند. به همین دلیل رادئون های سری HD 5000 چه برای لپ تاپ ها و چه برای کامپیوترهای دسکتاپ، مصرف انرژی بسیار کمی به خصوص در حالت Idle دارند. از آنجایی که خیلی از وقت ها، لپ تاپ شما در همین حالت Idle و یا به بیان ساده تر در حالت پردازش دو بعدی است، این قابلیت تاثیر زیادی در افزایش مدت شارژ باتری خواهد داشت. در کل برای گیمرها، رادئون های سری HD 5000، پیشنهاد اول خواهد بود. اگر واقعا دنبال یک لپ تاپ سریع برای گیم هستید، پردازنده های گرافیکی خانواده HD 5700 و HD 5800 و همچنین پردازنده HD5650، گزینه های بدون رقیبی هستند. MSI در لپ تاپ های جدید سری G خود، به خوبی از این پردازنده ها بهره گرفته است. برخی مدل های سری N61 نیز هم اکنون با پردازنده های گرافیکی رادئون HD 5730 پیکربندی می شوند. مدل های نام برده همگی در بازار ما موجود هستند. البته شما با جست وجوی بیشتر، حتما لپ تاپ های دیگری مجهز به رادئون های سری HD 5000 پیدا خواهید کرد. فقط باید دقت کنید که پردازنده های سریHD 5400، مدل های ابتدایی خانواده HD 5000 هستند و برای بازی کردن، گزینه های سریع و خوبی نیستند. 

Geforce 300M 

بزرگ ترین ایرادی که به پردازنده های گرافیکی انویدیا برای لپ تاپ ها می توان گرفت، شیوه نام گذاری آنها است. خیلی از پردازنده های گرافیکی جیفورس که هم اکنون روی لپ تاپ ها می بینید، نام های متفاوتی داشته ولی در باطن یکی هستند. مهندسی بسیاری از این پردازنده ها یکی بوده و تنها در برخی قابلیت های جزیی با هم متفاوت هستند. در حال حاضر جیفورس های سری 300M، جدیدترین پردازنده های انویدیا برای لپ تاپ ها هستند. این پردازنده ها، همگی مبتنی بر DirectX 10.1 هستند. البته مدل GT320M از این قاعده مستثنی بوده و از DX 10 پشتیبانی می کند چراکه این پردازنده در واقع جیفورس GT 220M تغییر نام داده است. جیفورس های سری 300M را این روزها بطور گسترده در لپ تاپ ها می بینید، مدل های 320M، 330M و 310M جزو معروف ترین این پردازنده ها هستند. اگر به امتیازهای درج شده برای این پردازنده ها نگاهی بیندازید، خواهید دید که دو پردازنده 325M و 330M، حداقل هایی هستند که از خانواده جیفورس های 300M برای بازی کردن می توان پیشنهاد داد. البته این دو پردازنده، عملا دو چیپ یکسان هستند که تنها فرکانس عملیاتی هسته و واحد سایه زنی آنها با هم فرق می کند. این پردازنده ها دارای 48 سایه زن یکپارچه هستند. پردازنده جیفورس GTS 360M که سریع ترین گونه در این خانواده است، دارای 96 سایه زن یکپارچه است. اختلاف این پردازنده با پردازنده GTS 350M نیز تنها در فرکانس های عملیاتی است. پردازنده های گرافیکی این خانواده نیز بر حسب مدل از حافظه های گرافیکی GDDR3 یا GDDR5 استفاده می کنند. اگر به بازار سری بزنید، خواهید دید که پیدا کردن لپ تاپ هایی با پردازنده های گرافیکی جیفورس سری 300M کار دشواری نیست و با تنوع زیادی مواجه خواهید شد. البته پردازنده های قدرتمند این خانواده مثل 335M، 350M و 360M کم تر و حتی به ندرت روی لپ تاپ های موجود دیده می شود ولی جیفورس 330M به عنوان یک پردازنده متوسط به بالا و با قیمت مناسب، گزینه بسیار جذابی به نظر می رسد. شما می توانید با کم تر از یک میلیون و 400 هزار تومان، یک لپ تاپ VAIO سری CW با همین پردازنده گرافیکی و پردازنده Core i5 داشته باشید. ما برای انتخاب لپ تاپ توصیه می کنیم که قطعات آن به خصوص پردازنده مرکزی، پردازنده گرافیکی و نمایشگر آن مطابق با جدیدترین و به روزترین فناوری های موجود باشد. لپ تاپ های موجود، علاوه بر پردازنده های گرافیکی مجتمع و پردازنده های گرافیکی مجزایی که در بالا معرفی کردیم، با پردازنده های گرافیکی قدیمی تری نیز پیکربندی می شوند. این پردازنده های گرافیکی قدیمی تر، به تدریج توسط پردازنده های گرافیکی که در بالا معرفی کردیم، جایگزین خواهند شد. با این حال، تعداد لپ تاپ های مجهز به این پردازنده های گرافیکی هنوز زیاد بوده و به همین دلیل در ادامه مهم ترین آنها را نیز به شما معرفی خواهیم کرد. 

Mobility Radeon HD 4000 

این پردازنده های گرافیکی، نسل قبل از پردازنده های HD 5000 بودند که البته هنوز هم در برخی لپ تاپ ها دیده می شوند. به جز برخی مدل های این خانواده که با فناوری 40 نانومتری تولید می شوند، بقیه همگی از فناوری ساخت 55 نانومتری بهره می برند. این پردازنده ها همگی مبتنی بر DirectX 10.1 هستند. رادئون HD 4650، حداقل پردازنده گرافیکی است که از این خانواده برای یک لپ تاپ گیم توصیه می شود. قدرت این پردازنده گرافیکی چیزی معادل جیفورس GT 335M است. بدیهی است که پردازنده های قدرتمندتر این خانواده مثل HD 4830 یا HD 4850، سرعت فریم های بالاتری را به ارمغان خواهند آورد. اما پردازنده های ابتدایی این خانواده مثل HD 4330، HD 4530 یا HD 4570 که همگی دارای 80 سایه زن یکپارچه هستند، در مقایسه با پردازنده های گرافیکی جدیدتر سری HD 5000 یا جیفورس سری 300M، شانسی برای انتخاب شدن نخواهند داشت. 

Geforce 200M 

این پردازنده ها نیز همگی مبتنی بر DirectX 10.1 هستند. میان جیفورس های سری 200M و 300M تفاوت زیادی دیده نمی شود. جیفورس های سری 200M بسته به مدل با فناوری 40 یا 55 نانومتری تولید ولی خانواده 300M همگی با فناوری 40 نانومتری تولید می شوند. البته به نظر می رسد تا مدل GTS 260M که با فناوری 40 نانومتری تولید می شوند. البته به نظر می رسد مدل GTS 260M که با فناوری 40 نانومتری تولید می شود تفاوتی با جیفورس های سری 300M ندارد، چراکه این مدل ها نیز حداکثر از 96 سایه زن یکپارچه بهره می برند. درحالی که مدل های سریع تر مثل GTX 260M یا GTX 285M که به سایه زن های بیشتری مجهز شده اند (حداکثر 128 سایه زن یکپارچه)، همگی با فناوری قدیمی تر 55 نانومتری تولید می شوند. البته این مدل های سریع تر، همانطور که در جدول ها نیز می بینید، توان مصرفی بسیار بالاتری نیز دارند. جیفورس GTX 285M، کماکان یکی از سریع ترین پردازنده های گرافیکی معرفی شده تا به امروز برای لپ تاپ ها به شمار می آید. 

Geforce 100M 

بیشتر پردازنده های گرافیکی پرکاربرد این خانواده، جیفورس های سری 9 تغییر نام یافته هستند که چند قابلیت جدید مثل Hybrid SLI به آنها اضافه شده است. این پردازنده ها همگی مبتنی بر Direct X 10 هستند و بسته به مدل با فناوری 65 یا 55 نانومتری تولید می شوند. 

پردازنده های گرافیکی مجتمع 

تنوع پردازنده های گرافیکی مجتمع بسیار زیاد است. با عرضه پردازنده های خانواده Arrendale، یک تحول بزرگ نیز در پردازنده های گرافیکی مجتمع صورت گرفت؛ بطوری که پردازنده گرافیکی مجتمع از تراشه مادربورد به داخل پردازنده انتقال پیدا کرد. ضمن این که هم اکنون پلتفرم های مجهز به گرافیک قابل سوئیچ (Switchable Graphics) محبوبیت بیشتری پیدا کرده اند. در این پلتفرم ها، یک پردازنده گرافیکی مجزا و یک پردازنده گرافیکی مجتمع روی لپ تاپ قرار می گیرند. درایور کارت گرافیکی با توجه به بار پردازشی موجود و توان گرافیکی مورد نیاز، یکی از پردازنده ها را فعال می کند. طبیعی است که پردازنده گرافیکی مجزا، توان پردازشی بالاتر و مصرف انرژی بیشتری دارد و تنها زمانی که در بازی های سه بعدی یا سایر کاربردهای مشابه با پردازش سه بعدی بالا قرار دارید، فعال می شود. گرافیک قابل سوئیچ بازده بسیار خوبی برای صرفه جویی در مصرف انرژی و افزایش مدت شارژ باتری دارد. اگر دنبال یک پردازنده گرافیکی مجتمع نسبتا قوی هستید که بتوانید بازی های سه بعدی سبک را در سطح جزییات پایین اجرا کند و از عهده پردازش ویدیویی نیز برآید، باید بدانید که تمام پردازنده های گرافیکی مجتمع دارای این قابلیت نیستند. پلتفرم Atom با پردازنده های گرافیکی مجتمع GMA 950 یا GMA 3150 جزو همین پردازنده های گرافیکی ضعیف به شمار می آیند. البته در مورد نت بوک ها انتخاب شما محدود بوده و برای فرار از این وضعیت، نهایتا می توانید از پلتفرم ION با پردازنده های Atom استفاده کنید. پلتفرم ION از چیپ ست جیفورس 9400M بهره برده و دارای توانایی های گرافیکی بسیار خوبی است. 16 سایه زن یکپارچه، پشتیبانی از DirectX 10 و موتور ویدیویی PureVideo HD، تمام نیازهای ابتدایی یک کاربر نت بوک را برطرف خواهد کرد. برخلاف نت بوک ها، برای لپ تاپ ها، انتخاب های بسیار زیادی وجود داشته و پردازنده های گرافیکی قدرتمندتری نیز به چشم می خورند. برای پلتفرم اینتل، هر دو پردازنده گرافیکی GMA 4500M HD و HD Graphics دارای امکانات لازم برای پردازش و رمزگشایی فرمت های مختلف HD هستند. به علاوه برخلاف سایر پردازنده های گرافیکی مجتمع اینتل، HD Graphics قدرت پردازش سه بعدی در حد رقبای AMD و انویدیای خود را پیدا کرده و می تواند بازی های سبک را با جزییات پایین با سرعت فریم های قابل تحمل اجرا کند! در نهایت اگر اختلاف قیمت فاحشی وجود نداشته باشد، پردازنده های گرافیکی مجزای ابتدایی، به پردازنده های گرافیکی مجتمع ترجیح داده می شوند. 

وزن و اندازه 

به نظر من وزن و اندازه لپ تاپ را نمی توان بطور جداگانه بررسی کرد. در اکثر شرایط میان این دو فاکتور رابطه کاملا مستقیم وجود دارد. طبیعی است که با بزرگ تر شدن اندازه لپ تاپ، وزن آن بیشتر می شود. آنچه که لپ تاپ های هم اندازه را از هم متمایز می کند، جنس به کار گرفته شده در ساخت بدنه و همچنین قطعات آنها بوده که وزن آنها را تا حدودی متفاوت کرده است. اصولا اولین سوال هایی که برای انتخاب یک لپ‍ تاپ باید از خودتان بپرسید این است که این لپ تاپ را کجا استفاده خواهید کرد؟ آیا آن را زیاد و مداوم حمل خواهید کرد؟ اندازه صفحه نمایش آن چقدر باید باشد؟ در ادامه بسته به این که جواب این سوال ها چه باشد، می توانید راه حل ها و پیشنهادهای ما را دنبال کنید.  

لپ تاپ جایگزین دسکتاپ 

ممکن است شما فضای کافی برای یک کامپیوتر دسکتاپ را نداشته باشید و بخواهید به جای آن از یک لپ تاپ استفاده کنید. در این صورت حتما صفحه نمایش بزرگ حداقل 16 یا 17 اینچی را انتظار خواهید داشت. به علاوه ممکن است به قدرت سخت افزاری خیلی زیاد، از جمله پردازنده چهار هسته ای، پردازنده گرافیکی قوی و حافظه و هارددیسک با حجم بالا نیز نیاز داشته باشید. لپ تاپ هایی با این خصوصیات را DTR یا جایگزین دسکتاپ می نامند. این لپ تاپ ها 16 اینچ یا بزرگ تر بوده و قدرت سخت افزاری بالایی نیز دارند. این لپ تاپ ها بسته به پیکربندی خود ممکن است پردازنده های مختلفی شامل دو هسته ای یا چهار هسته ای داشته باشند. شما باید در بین پیکربندی های مختلف، مدل متناسب با نیاز خود را انتخاب کنید. اگر به یک پردازنده خیلی قوی نیاز داشته باشید، پیکربندی های مجهز به چهار هسته ای های Core i7 بهترین گزینه برای شما خواهند بود. وزن لپ تاپ های جایگزین دسکتاپ بسته به اندازه، قطعات استفاده شده مثل هارددیسک و همچنین جنس بدنه متغیر است. مدل های 16 اینچ معمولا بین 7/2 تا 9/2 کیلوگرم وزن دارند. این عدد برای مدل های 17 اینچ تا 2/3 کیلوگرم نیز بالا می رود. در مورد مدل های 18 اینچ نیز دیده شده است که وزن دستگاه تا 8/3 کیلوگرم بالا می رود. البته همانطور که گفته شد جنس بدنه و قطعات به کار گرفته شده در دستگاه تاثیر زیادی روی وزن آن می گذارد. مثلا استفاده از هارددیسک های جامد یا بدنه گرافیکی موجب کاهش وزن دستگاه می شود. لپ تاپ های جایگزین دسکتاپ به دلیل قدرت سخت افزاری بالایی که دارند، از قطعات پرمصرفی نیز استفاده می کنند. به همین دلیل این لپ تاپ ها معمولا از باتری های بزرگ با ظرفیت بالا استفاده می کنند که این موضوع، خود باعث بالا رفتن وزن آنها می شود. به علاوه، معمولا از این لپ تاپ ها نباید انتظار طول شارژ بالایی را داشت و هنگام کار با آنها باید نزدیک بودن به پریز برق را درنظر داشته باشید. البته داشتن یک باتری شارژ شده اضافی تا حدودی می تواند این مشکل را برطرف کند. لپ تاپ های جایگزین دسکتاپ از نظر پورت های ورودی و خروجی با هیچ محدودیتی مواجه نیستند. فضای زیاد روی این لپ تاپ ها امکان تعبیه پورت های مورد نیاز کاربر به تعداد کافی را فراهم می کند. 

لپ تاپ های 15 اینچ 

واقعا برای من خیلی عجیب است که چرا خیلی از کاربران بدون هیچ دلیلی، همان ابتدا سراغ لپ تاپ های 15 اینچی می روند ولی بعد از مدتی متوجه می شوند که لپ تاپ آنها سنگین است و توانایی حمل و نقل طولانی و مداوم آن را ندارند! برای من جا به جا کردن یک لپ تاپ 7/2 کیلوگرمی آن هم برای مدت طولانی کار غیرقابل تحملی است، به علاوه اندازه لپ تاپ نیز خیلی بزرگ به نظر می رسد. ضمنا از این موضوع نباید غافل شد که هر چه لپ تاپ بزرگ تر باشد، امکان استفاده از قطعات قدرتمندتر در آن بیشتر است، چراکه بزرگ تر شدن لپ تاپ مزایایی چون دفع راحت تر گرما، امکان به کارگیری خنک کننده های قوی تر، وجود فضای کافی برای در نظر گرفتن قطعات و پورت های بیشتر را دارند. البته هم اکنون خیلی از لپ تاپ های 13 و 14 اینچ نیمه سبک نیز هستند که سخت افزار مشابه با خیلی از مدل های 15 اینچ را در خود دارند، در حالی که تا 700 گرم نسبت به این مدل ها، سبک تر هستند. در هر صورت این مقدمه گفته شد تا فکر نکنید اگر در لیست قیمت فروشگاه های لپ تاپ، مدل های 15 اینچی از همه بیشتر و پرتعدادتر است، این مدل ها بهترین گزینه برای اکثر کاربران هستند. 15 اینچ ها تنوع سخت افزاری زیادی داشته و انواع پردازنده ها و پردازشگرهای گرافیکی را در خود جای می دهند. لپ تاپ هایی که در این اندازه طراحی می شوند، بسته به نظر سازنده می توانند در دسته لپ تاپ های گیم یا مالتی مدیا قرار گیرند. مشخصات سخت افزاری این لپ تاپ ها با توجه به کاربرد آنها تعریف می شود. وزن 15 اینچ ها معمولا بین 6/2 تا 8/2 کیلوگرم است. تنوع پورت های تعبیه شده روی این لپ تاپ ها معمولا زیاد بوده و باید به آن دقت کنید. تعداد پورت های USB یکی از مواردی است که کاربران معمولا به آن دقت نکرده و دستگاهی خریداری می کنند که تعداد پورت USB مورد نیاز آنها را ندارد. حتی یک پورت USB بیشتر در بسیاری از مواقع، راحتی و کمک بزرگی برای شما خواهد بود. برخی 15 اینچ های جدید قدرت سخت افزاری خیلی بالایی داشته و حتی چهار هسته ای های Core i7 نیز روی آنها دیده می شود. حتی خیلی از لپ تاپ های گیم نیز در این اندازه طراحی می شوند. طول شارژ 15 اینچ ها بسته به باتری و سخت افزار به کار گرفته روی آنها متغیر بوده ولی وضعیت آنها به مراتب بهتر از لپ تاپ های 16 یا 17 اینچی است. برای کاربرد عادی، 15 اینچ ها دو ساعت و نیم دوام می آورند. 

نیمه سبک های 13 و 14 اینچ 

من به لپ تاپ های این اندازه و به خصوص 13 اینچ علاقه زیادی دارم. در این سایز تعادل خوبی میان قابلیت حمل لپ تاپ و قدرت سخت افزاری آن وجود دارد. 14 اینچ ها معمولا بین 2 تا 4/2 کیلوگرم وزن دارند. در مقابل، 13 اینچ ها معمولا بین 5/1 تا 2 کیلوگرم وزن دارند. مدل های بسیار سبک 13 اینچی معمولا از فناوری ساخت و قطعات پیشرفته ای بهره می برند که قیمت آنها را تا حد قابل توجهی بالا می برد. وایوهای سری 7، جزو همین 13 اینچ ها، بسیار سبک و البته گران قیمت هستند که قیمت آنها بسته به مشخصات سخت افزاری در محدوده یک میلیون و 700 هزار تا 2 میلیون تومان است. لپ تاپ های نیمه سبک از پیکربندی های سخت افزاری مختلفی بهره می برند ولی دو هسته ای ها، حداکثر پردازنده هایی است که روی آنها استفاده می شود. چنانچه در طراحی لپ تاپ، طول شارژ بالا مد نظر باشد، معمولا از دو هسته ای های Core2 با ولتاژ بسیار پایین(ULV) روی این مدل ها استفاده می شود. البته تا ماه های آینده سال جاری میلادی و با معرفی پردازنده های با ولتاژ پایین از خانواده Core i3/i5، این پردازنده ها، جایگزین مدل های کنونی Core 2 خواهند شد. برخی از مدل های 13 یا 14 اینچ بسیار نازک و سبک، فاقد درایو نوری بوده که می تواند برای بعضی از کاربران مشکل ساز باشد. البته این مشکل را با یک ذخیره کننده نوری خارجی (External) به راحتی می توان برطرف کرد ولی با این کار یکی از پورت های USB دستگاه نیز اشغال خواهد شد. لپ تاپ های باریک سری X از MSI، نمونه ای از همین دستگاه ها بوده که فاقد ذخیره کننده نوری هستند. در لپ تاپ های نیمه سبک معمولا از پردازنده های گرافیکی قدرتمند استفاده نمی شود، چراکه اصولا لپ تاپ های این اندازه برای بازی کاربردی ندارند، به علاوه در صورت استفاده، مدت شارژ باتری و مصرف دستگاه به شدت تحت تاثیر قرار می گیرد. لپ تاپ های نیمه سبکی که از پردازنده های با ولتاژ پایین استفاده می کنند، معمولا طول شارژ بالایی دارند. اسوس در بین لپ تاپ های با قابلیت حمل بالای خود(Superior Mobility)، مدل های متنوعی با این خصوصیت دارد. اگر بخواهیم دسته بندی لپ تاپ های نیمه سبک را دقیق تر کنیم، باید مدل های 12 اینچی را نیز به آن اضافه کنیم. ولی مدل های 12 اینچی که خصوصیات سخت افزاری آن مشابه 13 و 14 اینچی ها باشد، بسیار کم هستند و اکثر آنها در دسته نت بوک ها طبقه بندی می شوند. به همین دلیل ما نیز آنها را در قسمت لپ تاپ های بسیار سبک یا نت بوک ها قرار دادیم. 

بسیار سبک ها (نت بوک) 

نت بوک به دسته ای از لپ تاپ ها گفته می شود که وزن بسیار کمی داشته و از قدرت سخت افزاری محدودتری نسبت به لپ تاپ ها برخوردار هستند. نت بوک ها در اندازه های مختلفی از 7 تا 12 اینچ طراحی و تولید شده اند. بسته به اندازه، وزن نت بوک ها نیز متغیر بوده و بین 900 تا 1250 گرم متغیر است. البته برای اندازه 10 اینچ که پرطرفدارترین سایز نت بوک به شمار می آید، این عدد معمولا حدود 11000 تا 1200 گرم است. در کل نت بوک ها، جمع و جورترین و سبک ترین لپ تاپ های موجود به حساب می آیند. اما نت بوک ها یک محدودیت بزرگ دارند و آن قدرت سخت افزاری آنها است. Atom، سریع ترین پلتفرمی است که تا به حال برای نت بوک ها معرفی شده است. قدرت پردازنده مرکزی و پردازنده گرافیکی در این پلتفرم تنها برای کاربردهای سبک مثل گشت و گذار در اینترنت، کار با نرم افزارهای آفیس یا سرویس های آنلاین که پردازش توسط سیستم شما انجام نمی شود، مناسب است. البته در ماه های آینده، اینتل پردازنده های بسیار سریع تری شامل چند مدل دوهسته ای برای نت بوک ها عرضه خواهد کرد که قدرت این پلتفرم را تا حد قابل توجهی افزیش خواهد داد.

با این حال نت بوک ها را نباید به چشم یک دستگاه قدرتمند و همه کاره نگاه کنید. در عوض نت بوک ها بسیار سبک و کوچک هستند، آنها را به راحتی با خود حمل می کنید و از همه مهم تر این که مصرف انرژی بسیار کمی دارند. اسوس هم اکنون چندین مدل نت بوک از خانواده EeePC معرفی کرده که طول شارژ آنها به بیش از 11 ساعت می رسد. این مزیت باعث می شود که نت بوک برای کاربرانی که دنبال یک کامپیوتر با قابلیت حمل فوق العاده بالا، شارژ طولانی و البته قدرت پردازشی در حد کاربردهای معمولی باشند، بهترین گزینه به حساب آید. نت بوک ها معمولا دارای 2 یا 3 پورت USB، کارتخوان حافظه، خروجی ویدیویی VGA و پورت لن برای اتصال به شبکه هستند. اندازه کوچک نت بوک ها مانع از تعبیه ذخیره کننده نوری روی آنها می شود. این یکی از مهم ترین کمبودهای نت بوک بوده که ممکن است برای خیلی از کاربران خوشایند نباشد. فضای هارددیسک نت بوک ها نیز معمولا به حداکثر 250 گیگابایت محدود می شود.

آشنایی با معماری پردازنده‌های اینتل

مقدمه:

یکی از مباحثی که متأسفانه همواره درمورد انتخاب پردازنده اصلی سیستم توسط کاربران نادیده گرفته می‌شود، معماری (Micro architecture) و نام رمز (Code Name) پردازنده مورد نظر آنها است. معمولاً تنها، مواردی مانند فرکانس کاری، میزان کش و همچنین تعداد هسته‌هاست که تعیین‌کننده پردازنده مورد نظر آنها می‌باشد، حال آنکه معماری و نام رمز هم نقش بسیار مهمی در انتخاب پردازنده بازی می‌کنند. معماری در کنار نام رمز در یک پردازنده، نحوه چیدمان ترانزیستورها روی برد پردازنده (Die) را تعیین کرده و همچنین مشخص می‌کنند که هر منطقه از Die با چیدمان ترانزیستوری خاص آن، چه نقشی در عملکرد پردازنده باید ایفا کند. در یک معماری ممکن است چند سری از پردازنده‌ها با نام رمزهای متفاوت عرضه شوند، به عنوان نمونه در معماری Core اینتل، پردازنده‌ها با نام رمزهای Wolfdale، Allendale، Conroe و همچنین Kensfield و Yorkfield عرضه شده‌اند، اما مثلاً تفاوت پردازنده‌های Kensfield با Yorkfield در تکنولوژی ساخت آنهاست، درحالی‌که هر دو، 4هسته‌ای بوده و از معماری Core برخوردار هستند. اینتل، پردازنده‌هایش را در سه سری Laptops (لپ‌تاپ‌ها و UMPSها)، Desktops (کامپیوترهای رومیزی) و Servers (سرورها و سوپر کامپیوترها) طبقه‌بندی می‌کند. پردازنده‌های جای گرفته در هریک از این دسته‌ها به دلیل خصوصیات خاصی که باید داشته باشند، از معماری مخصوص به خود هم بهره می‌برند. به عنوان نمونه، در معماری پردازنده‌های لپ‌تاپ، باید به فاکتور حرارت و مصرف انرژی توجه ویژه‌ای شود.

اصلاً چرا ما باید به معماری و یا اسم رمز پردازنده‌ها توجه کنیم؟

در جواب به این سؤال، در ابتدا باید بدانیم که توجه به معماری در کنار اسم رمز پردازنده می‌تواند کاملاً مشخصات سخت‌افزاری آن را با کاملترین جزئیات در اختیار شما بگذارد و شما بدانید که پردازنده‌تان دقیقا با چه تکنولوژی ساخت و برای چه کاربردی تولید شده، چقدر توان مصرف می‌کند، FSB آن چقدر است و خیلی اطلاعات دیگر! با استفاده از این اطلاعات، می‌توانید به خوبی، پردازنده‌ها را با دقیق‌ترین دقت ممکن باهم مقایسه کرده و دقیقا پردازنده‌ای را انتخاب کنید که پاسخگوی نیاز شماست. برای مثال، هر دو پردازنده 6850E Duo2Core و 8400E Duo2Core دارای 2هسته پردازشی بوده و از فرکانس کاری 3گیگاهرتز بهره می‌برند؛ ولی بسیار باهم تفاوت دارند! مهمترین تفاوت‌های آنها این است که 6850E با تکنولوژی ساخت 65 نانومتر تولید شده و کش2 L آن 4 مگابایت است. درمقابل،8400 E با تکنولوژی ساخت 45 نانومتر تولید شده و از کش2 L شش مگابایتی بهره می‌برد. برای پی بردن به این دو تفاوت اساسی در این دو پردازنده به ظاهر مشابه، تنها کافی است بدانید که6850 E در سری پردازنده‌های با نام رمز Conroe و8400 E در سری پردازنده‌های با نام رمز Wolfdale جای دارند.

معماریCore

اینتل، این معماری را جهت جای دادن چندین هسته پردازشی روی یک پردازنده، در سه ماه اول سال2006 معرفی کرد. معماری Core را می‌توان عامل نجات اینتل در بازار دانست، چراکه معماری NetBurst اینتل (با پردازنده‌های 4 Pentium)، خیلی‌ها را از این غول پردازنده دنیا ناامید کرده بود. یکی از معایب معماری NetBurst، که اینتل را وادار ساخت به سمت معماری Core برود، مصرف توان زیاد آن بود. این معماری به اینتل امکان داد پردازنده‌هایی تولید کنند که در کنار توان مصرفی کم، ازلحاظ حرارتی هم بسیار خوب عمل کنند. درواقع، ازسال2006 به بعد، بازده پردازنده‌ها در کنار مصرف توان آنها برای اینتل معنا می‌یافت. اساس معماری Core بر این مبنا استوار است که دو هسته پردازشی با Pipeline شانزده مرحله‌ای، هریک از 2سطح‌کش استفاده کنند. L1کش برای هریک از هسته‌ها به صورت مجزا تعبیه شده ولی2 Lکش که از ظرفیت بالایی هم برخوردار بوده، بین این دو هسته به اشتراک گذاشته شده است. به این ترتیب، پردازنده‌هایی که اینتل به بازار عرضه کرده، نسبت بازده به مصرف توان آنها بسیار خوب است. به عبارت دیگر، اینتل در این پردازنده‌های برای بالابردن بازده کاری بیشتر، سعی در افزایش تعداد هسته‌ها می‌کند، تا افزایش کلاک هر هسته. دلیل این امر هم پرواضح است؛ چراکه هرچه تعداد هسته‌های شما با کلاک متوسط بیشتر شود، بازده پردازنده شما به صورت تصاعدی رشد می‌کند. همین امر هم موجب شد که اینتل پس از عرضه پردازنده‌های 2 هسته‌ای (Core2Duo) در این سری، به سراغ پردازنده‌های 4هسته‌ای Core2Quad هم برود. از سوی دیگر، اینتل برای دوستداران اورکلاک پردازنده‌های Extreme را هم با معماری Core به بازار عرضه کرده است. پردازنده‌های سری Extreme (مانند 6700QX Extreme2Core) ضریب کلاک آزاد دارند که برای اورکلاک می‌توانید میزان آن را بالا ببرید. به علاوه، اینتل برای دستگاههایی که بسیار کم باید انرژی مصرف کنند، پردازنده‌های تک هسته‌ای و کم‌مصرف CoreSolo را عرضه کرد. نام رمز، اولین پردازنده‌های اینتل با معماری Core، عبارت بودند از: Merom، Conroe و Conroe .Woodcrest برای کامپوترهای رومیزیMerom) ،( Desktops برای کاربردهای موبایل مانند لپ تاپ ها و Woodcrest برای پردازش سنگین سرورها و سوپر کامپیوترها درنظر گرفته شده بودند. پردازنده‌های Merom اینتل در بیشترین حالت مصرف به 35وات و در کمترین حالت مصرف (ULV=Ultra Low Voltage) تنها به 5 وات توان برای کار نیاز دارند. این پردازنده‌ها هم اکنون روی لپ‌تاپ‌های TZ سونی تعبیه شده است. همچنین، پردازنده‌های Conroe این شرکت (مانند 6600E Duo2Core) در بیشترین حالت تنها به 65 وات توان برای حداکثر بازده نیاز دارند. ازسوی دیگر، پردازنده‌های Woodcrest اینتل هم در بیشترین حالت 80 وات انرژی مصرف می‌کنند. چنانکه می‌بینید، توان مصرفی این پردازنده به شکل مناسبی تعدیل شده است. در ابتدا تمام پردازنده‌های عرضه شده با این معماری از تکنولوژی ساخت 65 نانومتری بهره می‌بردند، ولی به تدریج با کمک آزمایشگاه اینتل در کشور اسرائیل، این امکان فراهم شد که این پردازنده‌ها با تکنولوژی ساخت 45 نانومتر تولید شوند. این امر، می‌طلبید که پردازنده‌های نسل جدید با تکنولوژی 45 نانومتری، نام رمز جدیدی هم داشته باشند. این پیشرفت در هر دسته از پردازنده‌ها (PCها، لپ‌تاپ‌ها و سرورها) موجب ارتقای بازده گردید. در حوزه موبایل، پردازنده‌های Merom اینتل به پردازنده‌های Penryn ارتقاء یافتند. همچنین، در حوزه کامپیوترهای رومیزی و سرورها، نام رمز پردازنده‌های بعدی به Allendale و Wolfdale تغییر پیدا کرد. اینتل، اولین پردازنده‌های 4هسته‌ای با معماری Core را با نام رمز Kentsfield به بازار عرضه کرد. این پردازنده‌ها در ابتدا از تکنولوژی ساخت 65 نانومتری برخوردار بودند. با ارتقای تکنولوژی ساخت پردازنده‌های 4 هسته‌ی اینتل به 45 نانومتر، نام رمز آنها هم به Yorkfieldتغییر کرد. پردازنده‌های Quad2Core با نام رمز Yorkfieldرا به حق می‌توان شاهکار معماری Core اینتل دانست، چراکه این پردازنده‌ها علاوه بر قدرت پردازشی بسیاری خوب، مصرف انرژی متناسبی هم دارند. همچنین، پردازنده‌های Yorkfieldرا می‌توان اولین پردازنده‌هایی دانست که با کش2 L با ظرفیت 12 مگابایت در اختیار کاربران عادی قرار گرفتند. این پردازنده‌ها، موجب اثبات برتری اینتل بر AMD در رقابت با پردازنده‌های Phenom این شرکت شد. گاهی، هر سری از پردازنده‌ها با نام رمز خاص خود (باتوجه به خصیصه انحصاری خود) به چند زیرمجموعه هم تقسیم شده‌اند. برای نمونه در ذیل نام رمز Conroe، نام‌های رمز Conroe XE و Conroe L را هم داریم. Conroe L نام رمز پردازنده تک‌هسته‌ای سلرون اینتل است که با معماری Core طراحی شده. همچنین Conroe XE نام رمز پردازنده‌های Extreme در سری Conroeها است. به همین ترتیب Kentsfield XE و XE Yorkfieldهم پردازنده‌های Exreme در سری پردازنده‌های Kentsfield و Yorkfield هستند. پردازنده‌های Atom و Silverthrone اینتل را هم نباید ازنظر دور داشت. این دو پردازنده که همین امسال در اول مارس (1-3-2008) معرفی شدند، به عنوان مکملی برای پردازنده‌های Penryn شناخته خواهند شد. اینتل بازار فرش این مدل‌ها را سیستم‌های ارزان و درعین‌حال کوچکی می‌داند که روز به روز هم درحال گسترش است. نظیر چنین سیستم‌هایی ASUS EeePC و SONY UX هستند.

معماری Nehalem

این معماری، در نمایشگاه2008 IDF به بازدیدکنندگان معرفی شد. کارشناسان، این معماری را هم‌سنگ معماری Pentium Pro درسال1995 می‌دانند که خود انقلابی در طراحی پردازنده‌های86 X بود. این معماری، می‌تواند برای ساخت پردازنده‌های 2 یا 4 و یا حتی 8 هسته‌ای بکار گرفته شود. اینتل، اکنون به جایی رسیده که ادعا می‌کند پردازنده‌های آینده با معماری Nehalem را، با تکنولوژی ساخت 32 نانومتر تولید خواهد کرد. البته، پردازنده‌های با این معماری با تکنولوژی 45 نانومتر هم تولید خواهند شد. این پردازنده‌ها، برای اولین‌بار بین پردازنده‌های اینتل از 3سطح کش برخوردار خواهند بود. در کش L1 به هر هسته به صورت اختصاصی، 32کیلوبایت فضا برای دستورالعمل‌ها و 32کیلوبایت فضا برای اطلاعات داده خواهد شد. در کش2 L به صورت اختصاص به هر هسته 256کیلوبایت فضا داده می‌شود. همچنین، در کش3 L به هر هسته 2 تا 3مگابایت فضا از فضای اشتراکی3 Cache L در پردازنده خواهد رسید. اگر بخواهید یک پردازنده 4 هسته‌ای تولید شده با این معماری را، با پردازنده 4 هسته‌ای Quad2Core، با معماری Core و با نام رمز Yorkfield مقایسه کنید، می‌بینید که در پردازنده Nehalem حدود 30درصد در مصرف توان صرفه‌جویی شده ولی بازده کاری آن هیچ تغییری نکرده است. به این ترتیب، یک پردازندهCore2Quad با 30درصد مصرف انرژی کمتر، حداقل انتظاری است که می‌توانید از پردازنده‌های تولید شده با معماری Nehalem داشته باشید. همچنین، امکان اورکلاک این پردازنده جدید، فعلاً تنها با چیپ‌ست85 X اینتل فراهم شده است. پردازنده‌های تولید شده با این معماری هم همانند پردازنده‌های تولید شده با معماری Core در سه سری Laptops، Desktops و Servers به بازار عرضه خواهند شد. نام رمز پردازنده سری Desktops ساخته شده با این معماری، Bloomfield است. این پردازنده در فرکانس 2.93 گیگاهرتز در نرم‌افزار Dmark3 Wantage توانسته امتیاز پردازنده 17966 واحد را کسب کند.

معماری Sandy Bridge

این معماری، جزو برنامه‌های بلندمدت اینتل در تولید پردازنده است. اینتل، تصمیم گرفته که هر 2سال یکبار یک معماری جدید را طرح‌ریزی کند. باتوجه به این امر، انتظار می‌رود پردازنده‌های تولید شده با معماری Sandy Bridge، تا اواسط سال 2010 به بازار برسند. پردازنده‌های ساخته شده با این معماری، درواقع ادامه‌دهنده راه  Nehalemها هستند.

این پردازنده‌ها، از حداقل تکنولوژی ساخت 32 نانومتر بهره می‌برند. انتظار می‌رود کلاک هر هسته پردازشی در پردازنده‌های ساخته شده با معماری Sandy Bridge، به 4 گیگاهرتز بالغ شود. تعداد هسته‌ای که برای این پردازنده‌ها انتخاب شده، 8 عدد می‌باشد.  جالب است بدانید که پیش‌بینی می‌شود درسال2011 پردازنده‌های تولید شده معماری Sandy Bridge، با تکنولوژی ساخت 22 نانومتر تولید می‌شوند.

جالب است بدانید که پردازنده‌های با یک نام رمز، خصوصیات یکسانی هم دارند و تکنولوژی ساخت آنها یکی است. بنابراین، اگر با نام رمز Conroe آشنا باشید، می‌دانید که پردازنده‌های با این نام رمز با تکنولوژی 65 نانومتر و همچنین اگر پردازنده‌های Wolfdale را بشناسید، می‌فهمید که آنها با تکنولوژی 45 نانومتر تولید شده‌اند. نکتة دیگر این است که اگر معماری پردازنده‌ها مناسب نباشد، در عملکرد نهایی سیستم شما تأثیر منفی می‌گذارد. پردازنده4 Pentium اینتل (با معماری NetBurst) را همگی به یاد داریم. این پردازنده، زمانی عرضه شد که AMD، پردازنده‌های سری Athlon XP (با معماری7 K) خود را به کاربران معرفی کرده بود. نقطه ضعفی که موجب توجه بیشتر کاربران انیمیشن‌کار (بخصوص افرادی که با Dmax3 کار می‌کردند)، به Athlon XP شد، این بود که 4 Pentium به دلیل معماری ضعیفش در بارپردازشی خیلی زیاد در پردازش 3بعدی، نسبت به Athlon XP کم می‌آورد. جالب اینجاست که در بیشتر موارد کش پردازنده‌های AMD نسبت به پردازنده‌های اینتل کمتر بود! همین عامل هم موجب شد که اینتل به پردازنده‌های سری CoreXduo روی آورده و در معماری پردازنده‌هایش یک تجدیدنظر کلّی نماید. ازسوی دیگر، معماری نامناسب پردازنده‌های چهار هسته‌ای AMD با نام Phenom، موجب شد که کاربران حرفه‌ای، بیشتر به سمت پردازنده‌های چهار هسته Quad2Core اینتل بروند. چنانکه می‌بینیم، هردو شرکت اینتل و AMD، تجربه‌های ناموفقی در زمینة معماری نادرست پردازنده‌هایشان دارند. باتوجه به دلایل فوق، حال این وظیفة کاربران است که قبل از خرید پردازنده، علاوه بر فاکتورهایی مانند فرکانس کاری، تعداد هسته‌ها و میزان کش، به معماری در کنار نام رمز پردازنده مورد نظرشان هم، توجه ویژه‌ای داشته باشند تا بتوانند به طور دقیق ازلحاظ سخت‌افزاری آن را ارزیابی کنند. حال که به اهمیت معماری و نام رمز پردازنده‌ها پی بردیم، در ادامه به معرفی معماری پردازنده‌های حال حاضر اینتل می‌پردازیم.

ویژگیهای Proxy Server

ویژگی اول : با استفاده از Proxy Server می توان از اکثر پروتکلهای موجود در شبکه های محلی در محدوده نرم افزارهای کاربردی در شبکه های LAN مرتبط با اینترنت استفاده کرد .

 Proxy Server پروتکلهای پر کاربرد شبکه های محلی مانند IPX/SPX (مورد استفاده در شبکه های ناول) ، NETBEUI (مورد استفاده در شبکه های LAN با تعداد کاربران کم) و TCP/IP (مورد استفاده در شبکه های Intranet) را پشتیبانی می کند. با این ترتیب برای اینکه بتوان از یک نرم افزار کاربردی شبکه LAN که مثلا" با پروتکل IPX/SPX روی ناول نوشته شده ، روی اینترنت استفاده کرد نیازی نیست که قسمتهای مربوط به ارتباط با شبکه که از Function Call های API استفاده کرده را به Function Call های TCP/IP تغییر داد بلکه Proxy Server خود این تغییرات را انجام داده و می توان به راحتی از نرم افزاری که تا کنون تحت یک شبکه LAN با ناول کار می کرده است را در شبکه ای که مستقیما" به اینترنت متصل است ، استفاده کرد .

 همین ویژگی درباره سرویسهای اینترنت مانند , FTP , Telnet , Gopher , IRC  RealAudio , Pop3 و . . . وجود دارد . به این معنا که هنگام پیاده سازی برنامه با یک سرویس یا پروتکل خاص ، محدودیتی نبوده و کدی در برنامه برای ایجاد هماهنگی نوشته نمی شود .

ویژگی دوم : با Cache کردن اطلاعاتی که بیشتر استفاده می شوند و با بروز نگاه داشتن آنها ، قابلیت سرویسهای اینترنت نمایان تر شده و مقدار قابل توجهی در پهنای باند ارتباطی صرفه جویی می گردد.

ویژگی سوم : Proxy Server امکانات ویژه ای برای ایجاد امنیت در شبکه دارد . معمولا" در شبکه ها دو دسته امنیت اطلاعاتی مد نظر است . یکی آنکه همه کاربران شبکه نتوانند از همه سایتها استفاده کنند و دیگر آنکه هر کسی نتواند از روی اینترنت به اطلاعات شبکه دسترسی پیدا کند . با استفاده ازProxy Server  نیازی نیست که هر Client بطور مستقیم به اینترنت وصل شود در ضمن از دسترسی غیرمجاز به شبکه داخلی جلوگیری می شود . همچنین می توان با استفاده از SSL (Secure Sockets Layers) امکان رمز کردن داده ها را نیز فراهم آورد.

ویژگی چهارم : Proxy Server بعنوان نرم افزاری که می تواند با سیستم عامل شما مجتمع شود و همچنین با IIS (Internet Information Server) سازگار می باشد، استفاده می گردد.

منبع : http://www.shabgard.org/doc/publish/

 

Proxy Server چیست ؟

Proxy Server نرم افزاری است که در یک شبکه حد واسط بین اینترنت و کاربران واقع می شود. فلسفه ایجاد Proxy Server قراردادن یک خط اینترنت در اختیار تعداد بیش از یک نفر استفاده کننده در یک شبکه بوده است ولی بعدها امکانات و قابلیتهایی به Proxy Server افزوده شد که کاربرد آن را فراتر از به اشتراک نهادن خطوط اینترنت کرد . بطور کلی Proxy Server ها در چند مورد کلی استفاده می شوند .

یک کاربرد Proxy Server ها ، همان به اشتراک گذاشتن یک خط اینترنت برای چند کاربر است که باعث کاهش هزینه و کنترل کاربران و همچنین ایجاد امنیت بیشتر می شود . کاربرد دوم Proxy Serverها ، در سایتهای اینترنتی به عنوان Firewall می باشد . کاربرد سوم که امروزه از آن بسیار استفاده می شود ، Caching اطلاعات است . با توجه به گران بودن هزینه استفاده از اینترنت و محدود بودن پهنای باند ارتباطی برای ارسال و دریافت اطلاعات ، معمولا" نمی توان به اطلاعات مورد نظر در زمان کم و با سرعت مطلوب دست یافت . امکان Caching اطلاعات ، برای کمک به رفع این مشکل در نظر گرفته شده است . Proxy Server ، سایتهایی را که بیشتر به آنها مراجعه می شود را دریک حافظه جداگانه نگاه می دارد. به این ترتیب برای مراجعه مجدد به آنها نیازی به ارتباط از طریق اینترنت نیست بلکه به همان حافظه مخصوص رجوع خواهد شد .

 این امر باعث می گردد از یک طرف زمان دسترسی به اطلاعات کمتر شده و از سوی دیگر چون اطلاعات از اینترنت دریافت نمی شود ، پهنای باند محدود موجود با اطلاعات تکراری اشغال نشود . بخصوص آنکه معمولا" تغییرات در یک Website محدود به یک یا دو صفحه می باشد و گرفتن اطلاعات از اینترنت بدون Caching  به معنای گرفتن کل سایت می باشد حال آنکه با استفاده از Proxy Server و امکان Caching اطلاعات ، میتوان تنها صفحات تغییر کرده را دریافت کرد .

  http://www.sgnec.net